لحظه های ناب

روزی کنار میدان شلوغی ایستاده بودم ، مثل همه‌ی مسافران تنها فکر و ذکرم ، پیدا کردن یک تاکسی خالی بود... پیرمرد درویشی نظرم را جلب کرد... کیسه‌ی بزرگی در دستش بود داخل کیسه همه جور اشیا به درد نخور کوچه‌ها را جمع کرده بود !... پیرمرد چهره‌ی روحانی داشت ... مثل یک تابلوی نقاشی زیبا ... مثل یک سوژه‌ی خوب عکاسی ...مثل یک شعر قشنگ برای سرودن... مثل یک قصه که می‌شد بارها و بارها بخوانیش و خسته نشوی ... جای کاتوزیان و فرشچیان و کوچکپور کپور چالی و ونگوک و بقیه را خالی کردم!... من مثل بقیه‌ی مردم ، مسیر خودم را تکرار می‌کردم :
" بلوار مدرس... بلوار مدرس..." پیرمرد هم مسیر خودش را تکرار می‌کرد..." طوس... طوس..."خوب که دقت کردم ، متوجه شدم پیرمرد کور است!... یا اگر هم می‌دید ، خیلی خیلی کم... کور روشن ضمیری میان آن میدان شلوغ!...هر وسیله‌ای که رد می‌شد ، حتی موتور و اتوبوس پر! و تاکسی پر!، پیرمرد کور به امید پیدا کردن یک وسیله که او را به مقصد برساند ، می‌گفت: "طوس... طوس"
با خودم فکر کردم : "خلاف انسانیت است که من فوری سوار شوم و بروم و یک پیرمرد کور را بی‌پناه در میدان رها کنم!..."هر کسی گلیم خود را از آب بیرون می‌کشید!...
رسم زمانه این بود ؟! و هر کسی ، فقط معادله‌ی خودش را حل می‌کرد ؟!... با فکری مثبت، شروع کردم به تکرار مسیر پیرمرد!... هر وسیله‌ای که می‌آمد ، بی‌اختیار می‌گفتم : " طوس... طوس..." در دل، به خودم افتخار می‌کردم !!! و از خود رضایت داشتم... دلم می‌خواست انسان باشم نه یک حیوان!... که فقط به فکر خودش است و نیازهای غریزی خودش!... پس از مدتی ، مسیر خودم را فراموش کردم... انگار نه انگار که به بلوار مدرس می‌رفتم! مرتب تکرار می‌کردم :" طوس... طوس" پیرمرد در کنارم بود... صدای مرا می‌شنید... از این که در این تاریکی‌اش یکی با او همراه است ، غرق سرور شده بود... گاهی به سوی صدایم بر می‌گشت... لبخندی می‌زد... و من حس می‌کردم مرا می‌بیند!...از کمک خود سرا پا حس غرور و رضایت بودم... ناگهان اتفاق غیر منتظره‌ای رخ داد... یک اتفاق سرنوشت گونه! چیزی که مسیر اندیشه‌ام را تغییر داد...من در فکری بودم و سرنوشت فکر دیگری داشت!...یک تاکسی خالی ایستاد! راننده پیاده شد و فریاد کشید :" مدرس ... بلوار مدرس..." بی‌درنگ و بدون فکر و ناگهانی پریدم داخل تاکسی! همین که نشستم فهمیدم چه غلطی انجام داده‌ام ! خواستم به راننده بگویم :" پیاده می‌شوم!"... اما دو نفر دیگر کنارم نشستند و من محاصره شدم! و راننده از ترس پلیس و جریمه ، بلافاصله حرکت کرد!...همه چیز در عرض یک ثانیه رخ داد!... سرنوشت پیرمرد و من ، تغییر کرد!.... از خودم بدم آمده بود!... مثل بقیه که فقط شعار می‌دهند ، منم گلیم خود را بیرون کشیدم و فرار کردم!... پشیمانی سرا پای وجودم را فرا گرفته بود... یخ کرده بودم!... چشمم به پیرمرد کور کنار میدان افتاد...من هم تنهایش گذاشته بودم!... خاموش شدم!... نا امید آن جا ایستاده بود!... و مسیرش را تکرار می‌‌کرد... " طوس... طوس..." آری یک تابلوی نفیس نقاشی را نکشیده ، از دست داده بودم!...یک شعر زیبای نخوانده را!... یک داستان کوتاه نا تمام را!... یک قطعه‌ی موسیقی دلنشین را!... پیرمرد بی‌نوا ، حتی جلوی ماشین‌های بنز هم دولا می‌شد!... شرمنده و خیس عرق ، داخل تاکسی ، ولو شده بودم... وا رفته و بی‌حس!... تا مدتها خواب آن میدان و آن پیرمرد را می‌دیدم که مرتب مسیرش را تکرار می‌کرد :..."طوس... طوس...." هر وقت از آن میدان عبور می‌کردم ، به همان نقطه که پیرمرد ایستاده بود ، نگاه می‌کردم و پشیمانی آزارم می‌داد...پیرمرد را هرگز ندیدم!... یکی از بزرگترین آرزوهایم این شد که : زمان برگردد و من باشم و میدان شلوغ و پیرمرد!... آن وقت حتماً حتماً اول پیرمرد را می‌رساندم ، بعد به خانه می‌رفتم!...
او می‌گفت :" لحظه‌های ناب زودگذرند و وقتی آن ها را از دست بدهید ، پشیمانی سودی ندارد و دیگر بر نمی‌گردند..." 

منبع: iran-eng forum 

نویسنده: sshhiimmaa

دوستی

دوست شما همان دعای شماست که مستجاب شده است.

مزرعه شماست که در آن با عشق دانه می کارید و با شکر درو می کنید.

سفره طعام و شعله آتش دان شماست زیرا یا گرسنگی نزد او می آیید و در کنارش آرام می جویید.

وقتی دوست شما از ضمیر خویش سخن می گوید شما را نه هراس آن باشد که گویید «چنین نیست» و نه دریغ باشد که گویید «آری چنین است».

و هنگامی که اوسکوت می کند قلب شما از گوش کردن به اوای قلب او باز       نمی ایستد زیرا در اقلیم دوستی همه اندیشه ها همه آرزوها و انتظارات بی هیچ کلمه ای به دنیا می ایند و میان دو دوست تقسیم می شوند.

وقتی از دوست جدا می شوید غمی به دل راه ندهید زیرا آنچه را که شما در او بیش از همه دوست می دارید چه بسا که در جدایی بهتر در چشم شما جلوه کند چنانکه کوه نورد وقتی از دشت به کوه می نگرد آنرا بهتر می بیند.

و خوشتر آنکه در دوستی هیچ مقصودی در میان نباشد مگر آنکه روح شما ژرفتر و عظیم تر شود.

زیرا اگر عشق در پی چیزی جز کشف اسرار عشق باشد به حقیقت عشق نیست بلکه دامی است که آدم می گسترد و در آن صیدی جز کالای بیهوده نمی افتد.

و بگذار بهترین بخشش هستی تو از آن دوستت باشد

اگر او دریای وجودت را هنگام جزر آب دیده است بگذار در مد آب نیز آنرا تجربه کند.

زیرا اگر دوستت را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت او بر باد دهی بهره آن دوستی چه خواهد بود؟

پس در صحبت با او ساعاتی را بجوی برای زیستن نه برای کشتن.

زیرا دوست برای آن است که نیاز تو را برآورد نه تهی بودنت را پر کند.

و بگذار که در پیوند شیرین دوستی خنده و شادی باشد و شریک شدن در لذت های یکدیگر.

زیرا در شبنم نکته های ظریف و کوچک دل آدمی صبح خود را می یابد و تازه و با طراوت می شود. 

منبع: کتاب پیامبر  

نویسنده: جبران خلیل جبران