در این راه طولانی (که ما بی خبریم و چون باد می گذرد) بگذار خرده اختلاف هایمان با هم، باقی بماند. خواهش می کنم! مخواه که یکی شویم, مطلقاً یکی.
مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم و هر چه من دوست دارم، به همان گونه، مورد دوست داشتن تو نیز باشد.
مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم، یک ساز را، یک کتاب، یک طعم را، یک رنگ را، و یک گونه نگاه کردن را...
مخواه که انتخاب مان یکی باشد، سلیقه مان یکی، و رویاهایمان یکی.
همسفر بودن و هم هدف بودن، ابداً به معنای شبیه بودن و شبیه شدن نیست. و شبیه شدن، دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است.
عزیز من!
زندگی را تفاوت نظرهای ما می سازد و پیش می برد نه شباهت هایمان، نه از میان رفتن و محو شدن یکی در دیگری، نه تسلیم بودن، مطیع بودن، امربر شدن و دربست پذیرفتن.
عشق باشد و یا دوست داشتن یا مهر و عطوفت یا ترکیبی از اینها، در هر حال حتی دو نفر که سخت و بیحساب عاشق هم اند، و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانیده است، واجب نیست که هر دو، صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی، قله علم کوه، رنگ سرخ، بشقاب سفالی را دوست داشته باشند. حتی به یک اندازه هم.
عزیز من!
اگر زاویه ی دیدمان نسبت به چیزی، یکی نیست بگذار یکی نباشد. بگذار فرق داشته باشیم. بگذار، در عین وحدت، مستقل باشیم. بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم. بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید.
تو نباید سایه ی کمرنگ من باشی
من نباید سایه ی کمرنگ تو باشم
این سخنی ست که در باب"دوستی" نیز گفته اند.
بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هر چیز که مورد اختلاف ماست بحث کنیم، اما نخواهیم که بحث ما را به نقطه ی مطلقاً واحدی برساند.
بیا بحث کنیم !
بیا کلنجار برویم !
اما سرانجام، نخواهیم که غلبه کنیم و دیگری را مغلوب نمائیم !
و این غلبه منجر به آن شود که تو نیز چون من بیندیشی یا به عکس
من و تو ، تو و من ، حق داریم در برابر هم قد علم کنیم.
و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید همدیگر را نپذیریم
بی آنکه قصد تحقیر هم را داشته باشیم.
بیا تصمیم بگیریم که حرکات مان، رفتارمان، حرف زدنمان، و سلیقه مان کاملاً یکی نشود.
و فرصت بدهیم که خرده اختلاف ها، حتی اختلاف های اساسی مان باقی بماند.
و هرگز اختلاف نظر را وسیله ی تهاجم قرار ندهیم ...
عزیز من ! بیا متفاوت باشیم !
تفاوت! نه برای رنجاندن و دامن زدن به اختلاف توام با تنفر، بلکه در جهت "تکامل" یکدیگر که یک تکامل فکری و عقلی همان تفاهم است و سرآمد تمام خوشبختی هاست.
پی نوشت: این نوشته رو یکی از دوستای خوبم واسم ارسال کرده. منم تصمیم گرفتم اینجا بنویسمش به نظرم جالب میاد. امیدوارم به دردتون بخوره...!
سلام وبلاگه خوبی دارید و خیلیم جالبه ممنون که به ما سر زدید
سلام دوست خوبم،
نوشته خیلی زیباییه. اگه اشتباه نکنم متن یکی از نامه های «نادر ایراهیمی» هست برای همسرش.
این نظر «تفاوت داشتن» به نظرم نظر درستیه، اصولا شباهت زیادی اونم توی تمام موارد خیلی هم جالب و جذاب نیست. چون اصولا آدم دنبال ناشناخته هاست و وقتی چیزی براش حل شد، تکراری می شه و جذابیتش رو از دست می ده. همین تفاوت هاست که باعث می شه علاقه به زندگی مشترک و ادامه دادن یک راه، در هر موردی، شیرین تر و دوست داشتنی تر بشه.
بازم ممنون از مطالب زیبات. موفق باشی..
یکی از راه های مطمئن وسریع به سوی لا یتناهی توجه پیوسته بر مرکز اگاهی الهی میان دو ابروست. چه جالب؟
زیبا بود. متشکرم